Schrijvers van Zomer van Tien

- Alicekaren, - F.M.P.A. Bonga, - Brigitte, - hawee,
- Hh grunchman, - Jules de Keiser, - Simon, - Sütbrod ,
- Raoul Markaban,- Hekkie Pees, - Marike Verheul.

Dit waren de schrijvers van Zomer van Tien. Dank voor de ruim 70 (!) mooie /leuke /interessante en/of grappige bijdragen.
De komende maanden worden even geen nieuwe teksten geplaatst, vanwege de blogpauze of 'semesterstop'. Bij voldoende animo gaan we half december of volgende zomer verder met het uitwisselen van creatieve schrijfsels. Wil je meedoen? Meld je alvast aan.
Alle bijdragen zijn verzameld in het rechter menu onder de noemers en namen, door elkaar vermeld op volgorde van aantal bijdragen.
Kijk ook eens bij '(boeken) ter inspiratie' en 'discussie', reacties als aanvulling blijven welkom.

Wedstrijdjes voor liefhebbers
Wie het schrijven echt niet kan laten, schrijft wel door natuurlijk. Desnoods op het behang. Ook zijn er de komende maanden bijvoorbeeld schrijfwedstrijden waar je aan mee kunt doen. Een paar links:
-Fantastels.nl: horror, sf en fantasy, insturen in oktober (wie weet houden ze ook van grumor).
-Nationalegedichtenwedstrijd.nl: deadline 1 november (Komrij moet wel van je houden en/of jij van hem?)
-Ikvertel.nl: korte verhalen, doorlopend insturen (maar slechts een per kwartaal per persoon, pff)
-schrijvenonline.org/wedstrijden (hier houden de schrijfwedstrijden nooit op)

Tot schrijfs, en keep up the spirit!
zomervantien

Jans zomer voorbij

Door Jules de Keiser

Sommigen zouden hem een Einzelgänger noemen, anderen een levensgenieter. Maar velen zouden hem gewoonweg niet kennen. Mensen waren niet echt Jans ding. Hij praatte wel met de mensen, maar het voegde voor hem niets bijzonders aan zijn leven toe. Jan kon uren besteden aan het prepareren van een heerlijk diner voor één. Vandaag was zijn dessert zelfgemaakt roomijs met eigen gekweekte aardbeien. Jan had gelukkige gevoelens bij dit soort momenten als eten. Hij probeerde gelukkige momenten te koesteren. Ze een plekje te geven in zijn hoofd, zodat ze op een volgend moment weer op te roepen waren. Dat deed Jan graag, koesteren.

De buren, Jans buren, die Jan een levensgenieter vonden, gaven Jan nu al een tijdje hun sleutel in de zomer. Hij was toch veel thuis in de zomer. Jan heeft zeker moeite gehad om hieraan te wennen, maar het went volgens hem. Het gaat vooral om het water geven van de grote plantenverzameling van de buurvrouw. Verder was het belangrijk dat de gordijnen weleens open en dicht gingen en dat de containers buiten gezet werden. Jan had aan het begin de moed bijeen moeten rapen om het huis in te gaan. Hij voerde toen snel zijn taken uit en verdween zo snel mogelijk weer. Vandaag de dag zijn het reeds uren die Jan in het huis rondbrengt. Jan vond het heerlijk om zich te bewegen in de onbekende vertrouwde ruimte. Soms zat hij uren op een stoel op zolder en luisterde hij naar de vreemde geluiden en snoof hij de nieuwe geuren op. Spullen raakte Jan niet aan en elke kast maakte met beleid open. Één keer heeft Jan met zijn eigen keukengerei in de keuken van de buren gekookt, daarna is hij met zijn eigen badspullen gaan badderen in de badkamer en heeft hij een tentje in de woonkamer opgezet om de nacht door te halen. Hij noemde dat vakantie.

Dresscode (22)

Dit is blogdeel 22 van Dresscode. Dat komt overeen met hoofdstuk 14 (aangezien sommige hoofdstukken best groot en dus gesplitst zijn). Lang niet alles van Dresscode staat dus op ZvT, maar als je het geheel wil lezen, kan je naar http://alicekaren.wordpress.com/ gaan. Eerder verschenen op ZvT wel blogdelen 1 t/m 5, wat overeenkomt met Proloog en hoofdstukken 1 t/m 3.

Kees Woerdman had een grondige hekel aan regen. Niet alleen bemodderde het zijn Mercedes wanneer hij als directeur naar zijn werk toog, ook droogden zijn overhemden niet en kon hij niet buiten zitten om wat kleur in zijn gezicht te krijgen. Een goede kleur, die paste bij een gezond persoon met gezond verstand. In de herfst en de winter, wanneer hij niet vaak genoeg buiten kon zitten, trachtte hij dit te compenseren door zijn vrouw extra vaak stevige bourgondische maaltijden te laten bereiden. Om een steentje bij te dragen aan het permanente welzijn van zijn persoon, nam hij steevast de verantwoordelijkheid voor de kwaliteitswijnen, die de flair van zo een maaltijd moesten versterken. Om de paar weken kocht hij een aantal flessen in. Hiervoor trok hij met alle plezier een groot deel van zijn vrije zaterdagmiddag uit. Dan was hij meteen weer op de hoogte van het assortiment en de aanbevelingen. De wijnhandelaar kende hem goed, en wist meteen hoe hij hem, de man van smaak en stijl, tevreden kon stellen. Het enige dat Kees wel eens overpeinsde, en de laatste tijd steeds regelmatiger, was de geleidelijke groei van zijn bourgondische buik.
Het was nog zomer maar het regende al twee weken bijna onafgebroken. Zijn vrouw had hem steeds vaker geprobeerd terecht te wijzen toen ze bemerkte dat zijn temperament eronder begon te leiden. Ze schotelde die avond gemarineerde biefstuk voor, het beste van het zwijntje, waarbij een stevige wijn wel op zijn plek was. Hopelijk zou haar man dat waarderen. Hij was echter niet te temperen toen hij nog voor het leegeten van zijn bord drie glazen op had.
'En nu wil ik potverdorie eens schoon schip gaan maken bij de organisatie! Al die dwaze klanten die maar niet mee willen werken aan de genezing van hun afwijkingen, stank voor dank voor onze hulp! Snotapen zijn het! Ik wil alleen klanten laten behandelen die echte hulp willen en niet altijd maar blijven dralen in hun probleem, om maar medelijden te krijgen! Alle biefstukken nog aan toe!'
Zijn vrouw sloeg haar handen voor haar mond. Ze had zijn buien van licht ontvlambaarheid voor lief genomen, omdat ze ervan overtuigd was dat haar echtgenoot een zeer groot charisma bezat. Maar een razernij zoals nu had ze zelden meegemaakt. De charismatische man had tijdens zijn schreeuwen zijn vierde glas dure kwaliteitswijn omgestoten. Donkerrode spatten waren zichtbaar op zijn nog die ochtend gestreken witte overhemd. Een grote vlek verspreidde zich over het tafelkleed. Tot overmaat van ramp was het kristallen wijnglas van tafel gerold en op de vloer uiteengespat.
Met glanzende oogjes at Kees Woerdman onverschrokken de rest van zijn biefstuk op. Daarna stond hij achteloos op van tafel en zonder nog iets te zeggen liep hij naar boven, waar hij de computer aanzette. Zijn vrouw zou het wel opruimen. Hij wist wat hem te doen stond.

Het was tijd om de frisheid in zijn organisatie weer wat kracht bij te zetten. Nog steeds was hij vol trots over zijn ingeving van weleer om zijn franchisebedrijf op te zetten, naar een nieuw concept om weer een frisse wind door de zo ontzettend vastgeroeste psychische zorgsector te laten waaien, te laten stormen.
Hij begon brieven te typen. De lastigste probleemgevallen, de meest onverbeterlijke lastpakken waarvan hij in zijn organisatie lucht had gekregen, zou hij eens op hun plek zetten met verzoeken persoonlijk in zijn werkkamer te verschijnen. Hij zou ze eens, de ondankbaren!
Terwijl de regen onverbiddelijk tegen de ramen kletterde, verscheen er een brede grijns op het gezicht van Kees Woerdman. Verheugd streek hij over zijn goedgevulde buik.

Alicekaren

Popliedje

Als ik wil dan schrijf en praat ik
best heel kinderachtig
want dat is hip, is in
'k maak hippe liedjes
van kinderliedjes
do re mi want meer is 't niet
met best heel diep
diepzinnige teksten
en zij zingen mee
en ik palm ze in
mijn hele generatie
ik hakkel wat
ik time vertwijfeld
kijk boos, verdrietig
of anderszins betekenisvol
en aan mijn zij een pop
een doll
en voila
tralala
tra la
die la

Mannengek

Nee ik ben geen lesbienne
zei de vrouw /
ik hou zo van mannen, alles van mannen
daarom draag ik mannenkleren
in mannengeuren en kleuren
(bis)
ja ik hul mij in zijn geuren
tralalaa lala lalaa
zo aantrekkelijk
oh
ojee
ojeah

Laatste week!

Zomer van Tien gaat een blogpauze of 'seizoenstop' houden tot december. Schraap dus alle moed bijeen, en pers er nog een verhaal, een gedicht of experimentele tekst uit deze week.
eenmaal, andermaal…

zomervantien
.

Seel 2010

schitterond mooi spektakel
spiegeltje water spiegeltje
waar elders mensen in verdrinken
heis a die seilen laat ze wapperen
vaar de waarheid uit het water
de neuzen bloedend in de wind