door Raoul Markaban
Wervelende jazzklanken voortkomend vanuit de speakers van mijn oude computer vervullen mijn lichaam tot in de kleinste vezel.
Mijn ogen turen naar het scherm, zoekend naar woorden, zoekend naar gedachten en mijn hoofd is leeg, maar tegelijkertijd vervuld van gedachten en ideeën.
Ik probeer het nog eens. Ik sluit mijn ogen en leun achterover, maar tevergeefs. Het beeld blijft onveranderd.
De goedkope rugleuning van m’n tweedehands bureaustoel kraakt, maar ik hoor het niet. Buiten hoor ik vrolijke kinderstemmen. Ze schreeuwen, ze zingen, ze huilen.
De vogels fluiten de laatste zang van de dag.
Ik kijk door het keukenraam en zie mijn eenzame buurman de stoep aanvegen op hetzelfde ritme als gisteren, om dezelfde tijd, met dezelfde bezem.
Met die bezem verantwoordt hij zijn aanwezigheid op deze wereld. Zijn glimlach weerspiegelt in mijn doffe ogen.
Ik ken geen glimlach. Mijn wereld is zwart. Inktzwart.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Introductie van een depressief persoon? Goed gelukt!
BeantwoordenVerwijderenMensen hebben buien en gedrag, ziektes en onhebbelijkheden, maar, gelukkig is een mens ook tot veel verschillends in staat.
BeantwoordenVerwijderenDe auteur hiervan zou ik zeker geen depressief persoon noemen. Maar misschien had hij een dip(je) of heeft hij gewoon een erg goed inlevingsvermogen?