Dresscode (5)

Wat me dan zo bezigt? Tsja. Het is alsof er iets door me heen spookt. Het jaagt me op, houdt me wakker als ik slapen wil en vermoeit me als ik wakker moet zijn. Maar ik ben misschien wat onduidelijk in mijn definitie of omschrijving. Ik kan zelf amper vatten wat me toch zo bezigt in mijn hoofd.. het gaat zo stroef. Ik hoop dat ik er toch een beetje richting aan kan geven, want ik wil niet zo naar u zitten te raaskallen. Dan zou ik bij de psychiater op een betere plek zijn, niet?
Nee, geen idee, ik bedoel, dag en nacht omvatten veel tijd, maar toch heb ik geen tijd meer over. Doordat ik zo wakker lig. Overdag voel ik me niet minder leeg dan 's nachts. En 's nachts lig ik maar op bed en staar wat naar het plafond, draai me om, staar naar de muur, draai me om.. zo gaat dat dan door. Daarbij heb ik het heel vaak veel te warm en soms klam.
O ja, natuurlijk is dat niet het enige, want ook moet ik op vreemde tijden naar het toilet. Ik word er gek van.
Pfoeh, ik kon in mijn eerste jaar zo sierlijk doen in het openbaar. Misschien was het een façade. Alsof er een ander in me was gekropen. Zoiets. Daar ben ik maar mee gestopt.
Aanpassen? Nee, dat heeft me dus al heel wat ongeluk bezorgd. Het werd er niet beter op, echt, het maakte geen verschil. Ik zie dat niet als optie.
Op de universiteit zien ze me komen en gaan. Ik weet alleen niet of ze me altijd opmerken. En ik praat wat her en der. Net als iedereen. In eerste instantie lijkt er niets aan de hand.. het lijkt voor een buitenstaander zo gezellig. Maar mensen kunnen soms zo verdomde doortrapt zijn, he? Alleen maar om hun eigen egoïsme voort te zetten zonder dat anderen dat merken. Een ballonnetje, als je het mij vraagt, maar niemand ziet het als een ballon, want hij is imaginair. En wat zij niet zien, is niet. Dus ik heb volgens iedereen daar beslist geen recht om zo een ballonnetje kapot te prikken - hij zou immers niet bestaan. Het niet uitgebeelde en ongeschrevene, ik voel het overal. Ik weet niet of ik de enige ben die dat voelt. Of dat ik de enige ben die dat gevoel uitspreekt, en dat verder iedereen onbewust tegen een eigen natuur ingaat.
Nee, nee, zulke dingen kunnen daar beslist niet ter sprake komen. Dat is tabee. Ik kan er echt alleen hier over praten. Straks mijden ze me nog meer, straks mijden ze me echt als de pest. Gevoelige of diepzinnige kwesties, daar hebben ze wel een stramien voor. Dat moet allemaal volgens een zeker patroon.
Waarop baseer ik dat? Ik heb geen protocol beschikbaar hoor, maar zo voelt het wel. Het is allemaal ongeschreven. Maar intuïtie wordt vaak met een negatieve bijklank in de mond afgedaan als een eigenschap voor typische vrouwen. Je weet wel, van die eeuwige parttimers, die werkelijk smullen van Desperate Houswives en van De gelukkige huisvrouw, maar zich wel heel geëmancipeerd achten. Thuis, met zo een dekentje over zich heen op de bank. Ach ja, die lijken mij juist van intuïtie verstoken, die lopen eerder het geld van manlief achterna dan hun intuïtie. Maar dat, intuïtie, dat lijkt me geen slechte eigenschap, beslist niet.
Ja, ik was natuurlijk net diegene die wel graag diepgang zou willen. Ik begrijp niet waarom ze dat zo vrezen. In hun intellect blijven ze steken in oppervlakkige koetjes-en-kalfjes-praat. Daar kan ik niks aan veranderen.
Nee, ik kan er beslist mijn hart niet luchten, en zij hebben misschien niets om hun hart over te luchten. In elk geval hebben ze niets te klagen, want ze hebben alleen oor voor elkaar.
Mijn studententijd? Prut in sociale zin. Oh, ik haal goede cijfers hoor. Maar ik voel zo weinig vreugde.. of dat wat daarvoor door moet gaan is maar voor een selecte groep. Ik moet mezelf altijd maar verdedigen. Dat is gewoon zo. Dat is hier een trend van mijn bestaan ..nou ja, dat is niet alleen hier zo. Nee, niet alleen hier, dat is vrijwel overal en sinds ik me kan herinneren, eigenlijk.
Of het went? Nou, het is soms wel vermoeiend hoor. Ik zou blijer zijn als ik dat niet zo hoefde te doen, maar ja, veel mensen vragen nou eenmaal acceptatie en tolerantie voor hun eigen intolerantie. Voor sommige mensen besta ikzelf niet wanneer ik weiger mezelf te verdedigen, of als ik dat wel doe, besta ik maar voor een moment. Hoewel verdedigen zelfs daarop geen garantie is. Maar ik weiger soms. Ik denk dat zo een opgelegd verdedigen, omdat ik blijkbaar ergens niet helemaal zoals zij ben, puur een showproces is, ten behoeve van de ego's van anderen. Die zien zichzelf als superieur aan mijn wezen.
Ja, als ik me grenzeloos aanpas aan andermans grillen hoef ik mezelf minder te verdedigen. Maar het zijn van een ander persoon is een verkwisting van de persoon die ik ben. Of je me nou mag of niet.
O nee hoor, zij zullen die houding zelf nooit verdedigen, want zij achten hun oordeel een feit, terwijl ze niet eens argumenten hebben om dat oordeel te verdedigen. Ze rechtvaardigen zichzelf al met die nuances in hun doen, waaruit te lezen valt dat mensen zoals ik dan maar zoals zij hadden moeten zijn.
Goh. Lastige vraag. Of dit het enige is wat me opjaagt.. pfoeh. Dan stel je me er eentje.

Dit fragment wordt deel van een groter geheel.

Alicekaren