Ik dwarrel rond door het verleden waarvan
de bladeren zwijgzaam vergelen doch
koppig standhouden, wachtend op
een vervolg dat niet komt, nu de tijd
daarvoor en daarna is vervlogen.
Alleen ik snap dat het
vervlogene nostalgie is die voor
mij hetzelfde blijft en voor iedereen
verschilt in kleur van daglicht, natuur,
details en duur, diep verankerd.
In de verte lijk ik nog sporen te zien, terwijl de
bladeren der tijd al loslaten en de
eeuwigheid vergankelijk blijkt.
En ik roep,
onhoorbaar voor het
onomkeerbare verleden
van tijd en ruimte.
Alicekaren
Opgedragen aan mijn overleden opa, wordt vertaald in het Engels voorgedragen op begrafenis 3 augustus
BeantwoordenVerwijderenOh, wat mooi. Ik wilde net schrijven: is vast niet in de zomer geschreven.
BeantwoordenVerwijderenHopelijk wordt het behalve verdrietig ook een mooie dag op 3 aug, jouw gedicht zal daar zeker bij helpen.
Het is net vers geschreven, en helemaal net in het Engels vertaald. Het impliceert iets herfstigs, in dit verband is dit het seizoen van verval, natuurlijk. Het Engels is misschien wel een rijkere taal voor wat betreft dit gedicht, koppig gaat naar stubbornly, verankerd naar anchored. Het koppige was een eigenschap van mijn opa (dus hier dubbel op te vatten), anchored: hij heeft ten tijde van WO2 in de marine gezeten.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad een mooi gedicht! Romantisch of Tachtigers-achtig.
BeantwoordenVerwijderen