ik zie alleen na-laatste bussen
van lijn sorry geen dienst
en trams niet instappen a.u.b.
die naar de remise verdwijnen
in het hiaat zonder vervoer
en de nachtbussen en taxi's schijnen
straks toch niet op mijn route te gaan
wel de talloze onnodigrode stoplichten
zelfs bij regen genadeloos
en enkele verdwaalde automobielen die
met alle ruimte precies de mijne kapen
en doorrijden bij mijn groen
en me dan stomverbaasd aangapen
met zo een blik-heb-het-niet-gedaan
het miezert nooit harder dan dat
mensen miezerig kunnen zijn
ik draag een dampend hemelgewelf op mijn schouders
maar sorry, ik heb geen dienst
Alicekaren
Het beeld dat je schept is mooi, mooi is ook de onbestemdheid van de inhoud. Verlorenheid, ontheemdheid. Een verkeerslicht bij een verlaten kruispunt, dat toch nog functioneert, in motregen: treurnis! Toch denk ik dat het gedicht strakker kan, nog onbestemder.
BeantwoordenVerwijderen