De veelprater

Als kind praatte hij non-stop. Vanaf het moment dat hij ontwaakte tot het moment dat hij zijn ogen sloot, praatte hij luid en duidelijk. En zelfs als hij sliep, drong zijn hoge stemmetje door de muren van zijn slaapkamer. Hij stelde vragen, gaf daar zelf meestal de antwoorden op, opperde mogelijkheden en gaf adviezen. Hij was nog klein, maar nooit kraamde hij onzin uit. Er was ook nooit iemand die zei dat hij zijn mond moest houden. Want de meeste mensen begrepen wel dat ze konden leren van deze veelprater. Hij orakelde over liefde, wrok, gevaarlijke idealen of over het belang van literatuur. Het is niet zo dat mensen in aanbidding aan zijn lippen hingen. Ze pikten bruikbare informatie meestal in het voorbijgaan op. Op de dag dat zijn stem zwaarder werd en begon over te slaan, hield hij op met praten. Misschien vond hij dat hij alles gezegd had. Of dat echt zo is, weet niemand. Want sindsdien heeft de veelprater nooit meer een woord gesproken.