.
met donker gezicht en rode ogen
trillende handen om een boek
roerloos tussen rijen kasten
in de bieb
maar niet op zoek
en niet aan het lezen
was het heel erg?
in het land van herkomst
is dat waar je aan denkt
slachtpartijen, broer voor ogen vermoord
ledematen afgehakt
het gat zo groot
dat je net zo goed dood
of verhuizen naar een koud land
met koude mensen
die niets van je willen, en je niets willen geven
of kom je gewoon hier vandaan
en ben je stoned
verlang je naar een warm land
met warme stonede mensen
die je alles geven en alles van je willen
die je likken en opvreten
zonder je ledematen af te hakken
ik vraag je niet: hoe besta je
trillende vreemdeling
en wat ga je straks doen, en morgen
ik vraag het je niet
onzichtbaar huil ik liever
.
zaterdag 19 juni 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Mooi, vooral de tweede strofe. Mooie afwisseling van kinderlijk 'was het heel erg' en volwassen (slachtpartijen).
BeantwoordenVerwijderenAlleen de laatste zin snap ik niet zo goed...
Ik vind het ook mooi. Goeie mix van waarnemen en voelen.
BeantwoordenVerwijderenDank voor jullie reacties! Ben nog aan het schrappen en schaven...
BeantwoordenVerwijderenHet is grappig hoe verschillend mensen erop reageren. En ook interessant wat het met mij doet: word ik onzeker of juist gesterkt in wat ik wil uitdrukken...
Mooi gedicht! Herkenbaar ook, als je wel eens de bibliotheek in (ik zeg maar wat) Den Haag bezoekt: is iemand op zoek naar een boek, een zwerver, of een junk? Niet voor niets verspreiden de lampen in deze bibliotheek paars licht! Het mooie vind ik, dat je als lezer heen en weer geslingerd wordt: moet ik nu medelijden hebben of me ergeren aan deze slinkse junk / zielige figuur? Waarom huil je stilletjes? Om het voordeel van de twijfel te geven aan de ontredderde figuur? Om de menselijke conditie? Dat maakt het tot poezie.
BeantwoordenVerwijderen