De Druipkop

"potverdrie", zuchtte Pietertje uit en zei nog wat. "Wat een gekke meneer is onze buurman toch". En hij had gelijk want de buurman was een wandelend groen-uitgeslagen lijk dat met halfverteerde ledematen door zijn sombere woning slenterde. "Ik zal vannacht om twaalf uur maar niet uit het keukenraam kijken naar de buren", dacht hij bij zichzelf en viel in een vredige slaap en droomde over grafstenen die de disco dansten. Hij werd wakker. Hij moest naar de wc. Hij stond op. Slaapdronken daalde hij de trap af en liep naar het toilet. Toevallig, tijdens een langgerekte gaap, wierp hij een blik uit het keukenraam waaruit hij keek, en terwijl de klok twaalf keer sloeg zag hij in het gelige flauwe schijnsel van de Bruynzeelkeuken van zijn buurman, zijn buurman. Een spin ving een vlieg. Onder de magnetron stond zijn buurman Gijsbert, met zijn gore groene kop, met gele starende ogen naar buiten te kijken. Wat zag hij daar eigenlijk, behalve een soort verlaten kerkhof waar allerhande skeletten zich verzamelden, met swingende heupen? Hij zag Pietertje met van schrik wit weggetrokken gelaatstrekken naar hem staren, maar ook het geluid van botten. Gijsbert trok zijn kop van zijn romp en keek naar zijn gefixeerde blik die hem aankeek. Hij schreeuwde een luide kreet die over het ingeslapen dorp zweefde en door de muren van het verenigingsgebouw 'Samen met Elkaar' werd teruggekaatst. Als een gore lijkenkop droop zijn hoofd in zijn karige handen in de keuken in het huis van de buren. Pietertje schrok en voelde kippenvel, die over zijn vel liep. 'Waarom moet ik dit nou weer meemaken?', vroeg hij zich af voordat hij naar de wc liep en huiverend zijn behoeften deed waarvoor hij gekomen was. De kop vloog door het raam en verscheen in de raamopening van het toilet waar Pietertje juist doortrok. De kop trok zijn mond open en produceerde een griezelige schreeuw die voor mensenoren niet hoorbaar was, zodat Pietertje de toiletdeur weer opende. Geirriteerd door het feit dat de jongen bepaald niet onder de indruk scheen te komen van diens afschrikwekkende voorkomen, vloog de kop naar het keukenraam, waar Pietertje inmiddels was en zijn pyjamabroek optrok, want die zakte altijd zo af. Hoe hij ook zijn best deed met schreeuwen, spieren vertrekken in de meest afschuwelijke grimassen, vocht uit de mondholte druipen, de fiere jongen zag niets en nam een biscuitje uit het keukenkastje, dat zijn vader op ongeveer vier meter van de druipkop had gemonteerd. Gijsbert zag het aan met stijgend misnoegen en floot zijn bemoste kop terug. Pietertje rilde en kroop de trap op die naar boven leidde, waar zijn bedje wachtte en waar geen smerige, lijkenvocht druipende, rottende schedel boven hing, wat hem bovenwel goed beviel. De spin had zijn vlieg trouwens op en kroop terug in een spleet tussen de afzuigkap en de leidingen van het electrische licht. Gijsbert zette zijn vuile kop weer op zijn romp en knipte lispelend het licht uit in de keuken. De volgende dag las Pietertje toevallig een griezelverhaal over een man wiens kop door de lucht vloog en hij rilde al bij de gedachte dat dat echt zou kunnen gebeuren, terwijl rond zijn hoofd een vlieg vloog die diezelfde nacht nog in een web zou vliegen.