Dresscode

Met een plofje landde hij op de voordeurmat. Hij was gekleed in een donkerblauwe envelop, maar hij was niet gekomen voor belastingen. Zijn aanwezigheid werd ontdekt doordat hij niets kon dan roerloos op de ruwe haren van de mat liggen, samen met resten van onder de voet gelopen dierlijke uitwerpselen en naar binnen gelopen zand.
Uren later schoof de voordeur rakelings over hem heen, waarna hij meteen werd opgeraapt. Aan hem was niets te zien. Donkerblauw, ja, maar geen belastingenveloppenblauw, de lelijkste der blauwen.

Marga trok haar wenkbrauwen op van de kleur en scheurde de envelop bruut open. Rode, paarse of donkerblauwe enveloppen kreeg ze normaal alleen met kerst.
Op de voorkant van het kaartje was een foto geplakt. Een grot met stalagmieten, van onderen belicht. In het kaartje zat een zwarte brief met witte letters. Het was een uitnodiging voor het Grottfest, een voor het eerst dat jaar georganiseerd festival dat in de Ardennen zou plaatsvinden. Veel stond er niet in. Over wie dat dan wel zou organiseren was niets vermeld.
Marga begreep niet waarom ze zo een persoonlijke uitnodiging had ontvangen. Overal in de buitenwereld zaten argusogen verborgen.
Ze gooide de envelop in de afvalbak, van waaruit de fruitvliegen opvlogen - het was niet te harden in haar huis, ondanks dat de ventilator continu aanstond. Zonder er verder veel aandacht aan te besteden, legde ze het kaartje en de brief bij de andere nog nader uit te zoeken post. Ze zonk in de grote fauteuil om voor het koken nog even pauze te nemen. Eén ding bleef door haar hoofd spoken.

'En vergeet de dresscode niet.'

Dit fragment wordt deel van een groter geheel.

Alicekaren